Het begon allemaal met een mooie gesponsorde nestkast van Vivara. Via de post kwam hij binnen. Zo’n grote groene met een klep en een heel groot gat van voren. Helemaal ontworpen voor de bosuil. Maar waar hang je nou zo’n groot ding? Van de boswachter mocht het weer eens niet aan de andere kant van het hek. Dus dan maar in mijn eigen tuintje vlak naast de slaapkamer. Aan een grote dikke oude spar. Nou dat heb ik geweten!

De eerste drie jaar leverde de kast geen uilen op. Tweemaal waren de holenduiven hen voor en eenmaal de boommarter. Die gebruikte de kast als lunchroom. Ik vond er aan het einde van het seizoen een eekhoorn, twee holenduiven, een merel en twee vetbollen in terug. Alles afgekloven natuurlijk. Eet smakelijk! Maar dit jaar was het al heel vroeg in januari raak. Hoorden we eerst nog het ge-oe-hoe van meneer uil, later werd het al snel beantwoord met het ge-kie-kie van mevrouw uil. En zoals u weet zijn het nachtdieren en zoals u nog niet weet, ik ben dat vooral niet. Lig je in het begin nog met een bonzend hart te luisteren naar deze prachtige en toch ook spannende natuurgeluiden, na een paar dagen worden de oordoppen uit het medicijnkastje gehaald. Natuur is leuk, maar je moet er wel doorheen kunnen slapen.

Al gauw werd duidelijk dat het uilenpaar de uilenliefde had bedreven en dat daar eitjes van waren gekomen. Kijk daar kun je me dan wel weer voor wakker maken. Onbewust ga je dan toch ook in een soort vaderstand staan en wordt er geobserveerd, beschermd en geanalyseerd. En er wordt overal informatie vandaan gehaald. Dan blijkt overigens ook hoe weinig mensen van bosuilen afweten en dat de echte deskundigen best zuinig zijn met hun specifieke informatie. Voor mij een mooie kans om door pure observatie die kennis zelf dan maar op te doen. Het zijn buitengewoon leerzame weken geweest. Slapen kunnen we altijd nog.

Je zou ze natuurlijk ook gewoon hun ding kunnen laten doen, maar u begrijpt er liggen fotokansen op de loer! Voor een webcam was het te laat en voor nachtfoto’s heb je dure spullen nodig. En ik heb moeite met flitslicht bij vliegende beesten. Ze zullen zich maar te pletter vliegen tegen hun eigen voorgevel. Uiteindelijk hebben we na overleg, ik neem dit soort beslissingen tegenwoordig niet meer alleen, besloten te wachten tot we takkelingen hadden en de uilen gewoon hun ding te laten doen.
 

Zal ik wel, zal ik niet. Nog niet wetende dat er drie broertjes en zusjes zaten te duwen in z'n rug.

15 mei was het dan zover. De bosuilen hadden er flink de tijd voor genomen. Midden op de dag hing er een eerste uilenpuber uit de kast. Niet veel later volgde de tweede. Omdat ze er zo lang voor nodig hadden, hadden de jongen al flinke slagpennen aan de vleugels en dus zaten ze in een mum van tijd veel te hoog takkeling te wezen. Weg fotokans. Althans dat dachten we op dat moment. Een paar dagen later zouden we naar de bijeneters vertrekken en dus besloten we (alweer in goede harmonie) de kast maar even schoon te maken. Toen ik de kast opende, zaten er tot onze grote verassing nog twee veel kleinere jongen in. Er kan, bleek bij navraag, wel zeven dagen tussen zitten. Bij te weinig muizen worden ze zelf geconsumeerd, maar in dit geval kregen ze de kans van hun broertjes of zusjes en hun ouders om zelf ook uil te mogen worden. Sorry beste vogelpuristen, maar die fotokans hebben we dan maar gepakt. We waren tenslotte per ongeluk een soort peetvader en peetmoeder geworden.
 

Oeps, nog twee nakomertjes.    Sorry uilenkindertjes, natuurfotografen zijn nogal storend.

Wat er toen gebeurde is een van mijn mooiste natuurervaringen. Mijn vriendin die normaal op de tafel springt voor een muis, pakte heel kordaat de twee jonge uilen van me over voor een late foto shoot. Ik zag ineens een stralend gezicht dat met veel zelfvertrouwen en handigheid de twee uiltjes liefdevol op hun tijdelijke podium plaatste en kort daarna weer terug in de kast. En dat om mij mijn plaatjes te kunnen laten maken. Zoveel opoffering had ik nog niet eerder meegemaakt. Of was het vooral moederliefde? We hebben er van puur geluk in ieder geval samen een potje bij staan janken. Uilenliefde is besmettelijk!
 

Liefde overwint alle angsten.