De laatste maand van het jaar staat stijf van de statistieken. Van van alles willen wij weten hoe we het hebben gedaan in het afgelopen jaar. In januari kunnen we ons daarmee in slaap laten sussen. De feiten wijzen immers uit dat ‘alle seinen op groen staan’. ‘Go with the flow’, want ‘mainstream’ is de mode. De moeder aller cijfers is het consumentenvertrouwen. Dat blijkt in twintig jaar niet zo hoog te zijn geweest. En dat kan ik me voorstellen met al die mooie statistiekjes. Maar van wie komen die eigenlijk?

Gelukkig wordt er weer meer uitgegeven door de consument. Er wordt weer meer gewoond, gereisd, gegeten en gerecreëerd. Meer is de maat. Maar is meer ook altijd beter? Is het wel een positief signaal, of is het meer een gevolg van iets dat we steeds minder hebben; bescheidenheid en zelfreflectie. Economieën draaien nou eenmaal op schaarste. Als er van iets te weinig is, dan moet er meer van komen. Behoefte creëert de vraag en dus gaan we aan het produceren. Zo zou het moeten zijn en in de natuur werkt dat ook zo. Maar wij mensen hebben bedacht dat als je een beetje jokt en de boel een beetje manipuleert, dat je dan ook behoefte kunt creëren. En dat mensen dan dingen gaan doen die tegennatuurlijk zijn.

De natuur heeft daar geen last van. Er heeft nog nooit een beest met blonde manen lopen brullen dat er minder, minder, minder van een bepaalde soortgenoot moesten komen. Want een dier weet dat je daar geen invloed op hebt. Sterker nog, de natuur ‘weet’ dat als je soorten beperkingen oplegt, dat ze zich dan in grote getalen gaan uitbreiden. Dus zag het beest met de blonde manen dat er juist meer, meer, meer van kwamen. Maar wat doet overvloed met de mens in relatie tot de natuur. De eerste wordt er dik en lui van, de tweede wordt er arm en moe van. In rap tempo oogsten we van haar steeds maar meer om onze statistiekjes op orde te kunnen houden. Juist in deze tijd laten we ons in slaap sussen met weer meer sinterklaascadeaus, meer kerstinkopen, meer vuurwerk, meer wintersportvakanties en meer auto’s. We hebben de boel weer op de rit!

Dit jaar zag en voelde ik ineens de correlatie tussen onze ‘meermanie’ en het lijden van moeder aarde. Terwijl we ons aan het volproppen waren met ons bio-excuus, was de kerst nog nooit zo warm geweest. En het jaar nog nooit zo nat. Werd de kloof tussen arm en rijk steeds wijder, de milieuvervuiling steeds erger, de afvalbergen steeds groter. De aarde schudde en scheurde als gevolg van meer aardgas en de wegen slipten weer verder dicht met meer auto’s. Er zijn meer mensen op de vlucht dan ooit, meer overstromingen dan ooit en we hebben meer ruzie over ons gelijk dan ooit.



Als nijlganzen hierheen komen, omdat de leefomstandigheden hier gunstig zijn, dan maken ze baby’s en leven in vrede. Als wij ze proberen uit te dunnen, dan gaan ze meer eieren leggen om te kunnen overleven. Ze gaan de concurrentie aan met de gevestigde orde, de grauwe gans, hun autochtone soortgenoot. Als we ze met rust laten, dan vinden ze vanzelf hun evenwicht, hoe moeilijk dat soms ook is. Dat regelt de natuur onderling wel. Want na elke plaag volgt vanzelf een nieuwe schaarste. ‘The circle of life’. Het willen streven naar steeds maar meer, is dus levensgevaarlijk. Niet als je tijdig op de gevolgen anticipeert, maar als je de gevolgen bagatelliseert of erger nog, ontkent. Dan zijn we net lemmingen in tijden van overvloed; hysterisch rennen we achter elkaar aan de afgrond in.

Ik wens u in 2016 veel minder van het meer en veel meer van het minder. In perfecte harmonie en in goede gezondheid.